Η κυρία ενδυμασία των ανδρών ήταν η ζίβρα(ανδρικό φόρεμα, περισκελίς) και η τσόχα(ανδρικό φόρεμα, σαν σακάκι). Αυτήν φορούσαν στις γιορτές και στους γάμους οι νέοι, την αντικαθιστούσαν δε στις καθημερινές απασχολήσεις με την καραβάνα(περισκελίδα από ύφασμα «καραβανλίκ), την οποία φορούσαν συνήθως και πάντες οι μη νέοι. Για επανωφόρι οι γέροι είχαν παλτό λεγόμενο καπότ, μάλλον κοντό.

Η ζίβρα και η τσόχα εγίνοντο από μάλλινο ύφασμα μερικών ποιοτήτων καλύτερο και κατώτερο, ραμμένες από ειδικούς ράφτες με το χέρι με γαϊτάνια.

Η καλή ζίβρα έπρεπε να έχει 16 φύλλα, δηλαδή πτυχές και ζώνη άσπρη πλατειά και μακριά με κεντημένες τις άκρες, οι οποίες στο ζώσιμο έπρεπε να φαίνονται. Επίσης και η καραβάνα ραβόταν από τους ίδιους ράφτες, από ύφασμα καραβανλίκ, όχι όμως τόσο στενή όπως η ζίβρα, χωρίς γαϊτάνια και κατά τα άλλα όμοια.

Εσωτερικά φορούσαν πουκάμισα και σώβρακα από φοροτικό και επάνω πουκάμισο πιο κοντό, από πανί αγοραστό διαφόρων χρωμάτων, με τη μια μεριά σταυρωτή πάνω στην άλλη , με δέματα που έδεναν πίσω στη ράχη και στο λαιμό ένα κουμπί ειδικό, κατασκευασμένο από κλωστή. Το πουκάμισο αυτό λεγόταν και ισλίκ.

Στο κεφάλι φορούσαν φέσι ή κουκούλα ή και ένα μαντήλι δεμένο πίσω, οιουδήποτε χρώματος, προ πάντων οι νέοι. Ασκεπής δεν γύριζε κανείς διότι τούτο ήταν ανάρμοστο στους Τούρκους και ως εκ τούτου το απέφευγαν. Οι γέροι, μάλλον μιμούμενοι τους Τούρκους, έδεναν ολόγυρα στο κεφάλι, πάνω από το φέσι, μαντήλι ύφασμα με το οποίο σκέπαζαν τα αυτιά τους.

Για την υπόδηση είχαν τσαρούχια περιποιημένα και καλοδεμένα και κάλτσες άσπρες μάλλινες, τις οποίες έπλεκαν οι άνδρες το χειμώνα ή το καλοκαίρι στα παρχάρια, όσοι πήγαιναν, αφού κατεργάζονταν το απαιτούμενο μαλλί. Οι νοικοκυρές ήσαν πάντοτε απασχολημένες με τα νήματα και φοροτικά, όσο τις επέτρεπαν οι οικιακές απασχολήσεις.

Για τις γιορτές και τα πανηγύρια είχαν τζάπουλες κατασκευασμένες από ντόπιους παπουτσάδες, πολύ πρακτικές και ελαφρές, που μπορούσαν και να επιδιορθωθούν.

Οι γυναίκες φορούσαν ζουπούνες από διάφορα υφάσματα: κεζί, σαβαϊ, κατιφέ, κουτνί, ραμμένες από τους ίδιους τους ράφτες και ζωνόντουσαν επάνω λαχώρια με φούντες μικρές πίσω, ή περσικά σάλια, ατζέμ σάλι, ή ταραπουλούζ, ψιλό μεταξένιο και επάνω ζωνόντουσαν τη φοτά, έμπροσθεν.

Για τις δουλειές και τα καθημερινά φορούσαν κεριλίκ μόνον από πίσω, με ζουνάρι επάνω και απ’ εμπρός τη φοτά ή κοκνέτσα, ή τσικίρ κλειστού χρώματος.

Πουκάμισα είχαν όπως τα ανδρικά, επίσης φορούσαν και το ισλίκ. Γενικώς όλες οι γυναίκες φορούσαν πάνω από το ισλίκ τη σπαρέλα. Αυτή αποτελείτο από οιοδήποτε χρωματιστό πανί και δενόταν από πάνω με δύο πλαϊνά λουριά, ή ένα κουμπί, πίσω στο λαιμό και κάτω από το στήθος μέ έτερα δύο δέματα πίσω στη ράχη και συγκρατούσε το στήθος όπως οι σημερινοί στηθόδεσμοι.

Στο κεφάλι έφεραν τάπλα, συγκρατημένη με δύο δέματα εκατέρωθεν πίσω στο κεφάλι, ή ένα δέμα χαβέκα, αναλόγως του μεγέθους της κεφαλής. Η τάπλα ήταν κατασκευασμένη από τενεκέ, από τον τενεκετζή του χωριού, την περιένδυαν με πανί χρώματος κλειστού και επάνω κολλούσαν το κουρσί, ένα μετάλλινο στρογγυλό φύλλο χρώματος χρυσού. Επάνω στο κουρσί σκεπαζόντουσαν μεγάλο μαντήλι, λετζέκ, δεμένο «απανεπουκά», όπως τόλεγαν, ή πίσω στο λαιμό αφού το διασταύρωναν κάτω στο σαγόνι. Πολλάκις και συνήθως οι υπερήλικες έφεραν μόνο λετζέκ χωρίς τάπλα. Επίσης αντί της ανδρικής τσόχας φορούσαν πανοφόρ’ από κατιφέ, στενό, σφιχτό και λιπατέ κοντό, ενώ οι γριές φορούσαν λιπατέ μακρύ φοδραρισμένο με βαμβάκι.

Οσάκις έβγαιναν από το σπίτι έφεραν, πεσκεμάλ ή τζαρκούλ οι νέες και σάλι μάλλινο οι μεσήλικες και οι γριές, που το σκεπαζόντουσαν ή το κρατούσαν ριγμένο στους ώμους.

Για υπόδηση είχαν τσαρούχια και κάλτσες όπως και οι άνδρες και αντί τζάπουλες, παπούτσια «γεμένια», πολύ ελαφρά και ωραία που τάλεγαν και «ποστάλια».

Ο ολικός αυτός ρουχισμός ήταν ένα μίγμα ελληνικής και τουρκικής αμφιέσεως και φέρει ανάλογες ονομασίες.