Ίδρυση του Οφίτικου χωριού Νέα Τραπεζούντα στην Πιερία ως συνέχεια των επτά Ελληνικών χωριών του Όφεως

Μετά το διωγμό τους από τις εστίες τους, οι Οφίτες υπέστησαν τα πάνδεινα της προσφυγιάς καθ’ οδόν, και εν συνεχεία στους ενδιαμέσους σταθμούς αποκλεισμού στα Πριγκηπόννησα, τη Σαλαμίνα και Καραμπουρνού Θεσσαλονίκης και σε ελεεινή κατάσταση, εγκαταστάθηκαν, από τη Γενική Διεύθυνση Εποικισμού Μακεδονίας, σε χωριά των περιφερειών Δράμας, Κιλκίς, Πτολεμαΐδας, και Αλεξανδρουπόλεως.

Οι Οφίτες ήσαν πάντα ενωμένοι στην προσπάθεια να συγκεντρωθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι σ’ ένα χωριό, για να συνεχίσουν τη ζωή και τις παραδόσεις του Πόντου, για να προοδεύσουν ως άτομα, οικογένειες και ως σύνολο βοηθώντας ο ένας τον άλλο. Για να φτάσουν στον αξιόλογο αυτόν σκοπό, παρουσιάστηκαν μεγάλες δυσκολίες. Χάρις όμως στον μεγάλο τους πατριωτισμό και αυθορμητισμό η ιδέα τους δεν άργησε να πραγματοποιηθεί. Πρωτεργάτες της ίδρυσης του οφίτικου χωριού υπήρξαν οι Γεώργιος Χ. Βασιλειάδης και Αναστάσιος Γ. Σεϊταρίδης. Οι άνθρωποι αυτοί εργάστηκαν ακούραστα. Θυσίασαν και τα ατομικά τους συμφέροντα για τον κοινό σκοπό. Ενώ μπορούσαν κάλλιστα, με τις δικές τους οικονομικές δυνάμεις και μέσα να εγκατασταθούν όπου αυτοί ήθελαν, θυσίασαν όμως τα πάντα για το σκοπό «όλοι οι Οφίτες σ’ ένα χωριό», που ήταν μέγιστο ιδανικό τους. Πραγματοποίησαν πολλές περιοδείες στη Μακεδονία για να βρουν τον κατάλληλο τόπο και κατέληξαν στην Κατερίνη, όπου συμβλήθηκαν με τους Δημήτριο Λέστο και Ελένη Αλντιτόπ για την εξαγορά μέρους του τσιφλικιού τους, έκτασης 6.311 στρεμμάτων δασώδους περιοχής. Το 1927, υπογράφτηκε το συμβόλαιο αγοραπωλησίας. Σημαντική βοήθεια στην ίδρυση του χωριού πρόσφερε και ο δάσκαλος Κωνσταντινίδης Γεώργιος.

Αφού αντιμετωπίστηκαν κάποιες αρχικές δυσκολίες με τη δύναμη της θέλησής τους, κατέβηκαν οι πρώτες οικογένειες των Οφιτών από τα διάφορα σημεία της Μακεδονίας και εγκαταστάθηκαν προσωρινά στην τοποθεσία «Καλύβια», λίγο πιο κάτω από το σημερινό χωριό, όπου υπήρχαν πραγματικά καλύβια με αχυρένιες σκεπές και πριν έμεναν κτηνοτρόφοι. Μέσα σ’ αυτές τις καλύβες στεγάστηκαν, κάτω από ελεεινές και τρισάθλιες συνθήκες. Πρώτη τους φροντίδα ήταν η χάραξη και η διανομή των οικοπέδων. Μετά άρχισαν αμέσως την εκχέρσωση και το καθάρισμα των οικοπέδων από τους πυκνούς θάμνους που τους κάλυπταν.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες εγκαταστάθηκαν οι Οφίτες στη σημερινή Νέα Τραπεζούντα, χωρίς την παραμικρή ενίσχυση από κανένα. Πολλοί δεν είχαν ούτε το καθημερινό τους ψωμί, ούτε γεωργικά εφόδια. Δούλεψαν όμως σκληρά και αποτελεσματικά και νίκησαν. Ο Αδάμ Κ. Αδαμίδης στην ομιλία του για τον εορτασμό των 50 χρόνων ίδρυσης του χωριού το 1978 έγραψε και είπε «Οι τρεις (Γ. Βασιλειάδης, Αν. Σεϊταρίδης και Παν. Μαυροειδής) γύρισαν, για να δουν την καταλληλότερη περιοχή για το Οφίτικο χωριό. Η περιοχή του τωρινού χωριού μας τους άρεσε τόσο πολύ ώστε να γράφουν: «Σαν της πατρίδας τα χωριά. Κοντά στη θάλασσα, κοντά σε αγορά και με συγκοινωνία. Γη εύφορη με δάση, σαν της πατρίδας μας».

Βιβλιογραφία
Ηλία Ι. Χατζηιωαννίδη, Ιστορικά και λαογραφικά της Επαρχίας Όφεως Πόντου
Βασιλείου Χρ. Αδαμίδη, Ίδρυση και κοινωνικός βίος Νέας Τραπεζούντας Πιερίας 1928-1940
Πολυχρόνη Δημ. Πολυχρονίδη, Η Νέα Τραπεζούντα - Όφις Πιερίας, Ίδρυσις – Ζωή - Εξέλιξις 1928-1960