R.M.Dawkins-Παραμύθι 3ο  

    Έτουνε έναςάθρωπος, είχε ένα παιδί. Εφώναξε το παιδίν ατ’ «Γιέ μ’, να φτάγω σ’ έναδαρμενεία, άμα να κρατής ατο. Άντα πάς πουθέ, ‘ς σό δρόμο ενταμώνεις κιοσέάθρωπο, την καλημερία μη παίρης. Κλώστ’ οπίσ’». Επέθανε ο κύρης ατ’.

    Ατός εφόρτωνε τ’άλογον ατ’ καρβώνα, επε΄γινε ‘ς σο δρόμο. Εντάμωσε ένα κιοσέ. Είπε το παιδί οκιοσές «καλημέρα». Είπεν ατονα το παιδί «η καλημερία σ’ και εσύ να μπαίνητε σοχώμα!». Εκλώστε οπίσ’ το παιδί. Τ’ άλλο την ημέρα πάλ’ εφόρτωσε το παιδί τακαρβώνια και εδρομάε. Πάλ’ ετσάτεψε τον κιοσέ. «Καλημέρα» είπε ο κιοσές.—«Καλήσ’ ημέρα» είπε το παιδί. «Αούτα τα καρβώνια ουκί πουλείς μι;» Είπε το παιδί.«Πουλώ ατα, αμά με τον κιοσέ αλισβερίσ’ ουκ’ εφτάγω. Ο κύρη μ’ αέτσ’ είπε με».Είπεν ο κιοσές «Αούτο όλο κιοσελούκ’ έν. Έτερονα ουκ ευρίσκεις. Πάλ’ εμένα ναδίς ατα». Εποίκανε (μ)παζαρλούκ’. ‘Σ σα ογδόντα γρόσα επούλεσε τα καρβώνια.Επήγανε ‘ς σ’ οσπίτ’ ‘ς σου κιοσέ, τα καρβώνια επεγομαράσε, επήρε τ’ άλογο τοπαιδί να πάη. Ο κιοσές είπε «εγώ τα καρβώνια με τ’ άλογο εντάμα εγόρασα ‘ς σαογδόντα γρόσα». Το παιδί τίπο ουκ’ επόρεσε να φτάη τον κιοσέ. Επήρε τα παράδαςκαι επήγε.

    Επήγε το παιδί‘ς σ’ οσπίτ’. Επήρε ένα μουλάρ’. Εφόρτωσεν α πάλ’ καρβώνια. Επήρε ‘ς σο χέρινατ’ κάν τρία λίρας, κάν πέντε μετζίτια και εδρομάε. Απομακρά είδε τον κιοσέ έσ’και έρται. Τα λίρας με τα μετζίτια εσούρωσε ‘σ σου μουλαρί ‘ς σόν κώλο. Οκιοσές εμνοστίγεν ατο. Είπεν ατο «αούτο το γομάρ’ ‘κι πουλείς με μι;». Είπε τοπαιδί  «έμαθες το κελε(μ)πούρ’; αούτοόμον το παλαίγιο ‘κ’ έν!». Σάτι λακιρτεύουνε το μουλάρ’ εκόπρισε τα λίρας με ταμετζίτια. Είπεν ο κιοσές «αούτο το μουλάρ’ (ν)τό φτάει;». Είπε το παιδί λίρας χέζ’ αούτο ακριβό έν’!». ---«Έ, πώς δίςατό;» ---«Ετρακόσια λίρας δί’ ατο» είπε το παιδί. Εχαϊλασεύτανε ‘ς σα ετρακόσιαλίρας. Επήρεν ο κιοσές το μουλάρ’, εδώκεν τα παράδας. Είπεν «Αούτο πάντα να χέζ’ λίρας, άμα βάλεν α ‘ς σο κατώει»είπε το παιδί «και σεράντα ημέρας την πόρτα μ’ ανοις, κάρφωσον ατο. Ας σ’οσπίτ’ απέσ’ ποίσο ένα τρυπί. Επεκεί ‘ς σο τρυπί ξύσο το νερό ας πίν’ και ταχορτάρα άς τρώη κ’ υστέρ’ άμε άνοιξο το κατώει να τερής πώς να γομούται λίραςκαι μετζίτια». Ατός ο κιοσές η ψή-ν ατ’ σάμπρ’ ‘κ’ εποίκε. Απάν’ ‘ς σα δέκαημέρας επήγε ας σήν αραγμάδα ετέρεσε, το μουλάρ’ εψόφεσε και έγυρε απάν’ ‘ς σήνράσια. Τα πέταλα έστραψανε. Ο κιοσές επήγε είπε τη γυναίκα ‘τ’ «το κατώειεγομώθε μετζίτια». Απάν’ ’ς σα σεράντα ημέρας με τη χαρά επήγε ένοιξε το κατώειτερεί το μουλάρ’ εψόφεσε. Νέ παράδας νε τίπο.

    Ατώρα εκείνο τοπαιδί εγροίκεσε ο κιοσές να έρται οπίσ’ να λέη «(ν)τέ έποικες με;». Είπε τηγυναίκα ‘τ’ «Να ρωτά σε, άντρα σ’ πού γι-έν’, ειπές, επήγε ‘ς σο χωράφ’.Εκείνος να λέη σε, εγώ εθέλινα ‘τονα, πέ, αούτο το σκυλλίν άς στείλω αποπίσ’ατ’ και έρται». Είπεν ο κιοσές «ο σκύλλο πορεί πάει να λαλή ατονα;». Είπεν ηγυναίκα ‘τ’ «τ’ εμέτερο το παιδί ατό έν’, δίουμ’ ατονα φαεί, φέρ’ ‘ς σ’αποσκάλ’». Εκείνο το παιδί έστεκε ας σ’ οσπίτ’ ολίγο μακρά. Η γυναίκα ‘τ’έντωκε το σκύλλο ας ‘ς σήν αυλέα. «Άμε λάλ’ τον άντρα μ’ ας έρται, αούτος θέλ’ατονα». Ο σκύλλο όμον τ’ επήγε ‘ς σο κατώει απουκά, το παιδί είδε το σκύλλο,εφώναξεν ατον. Επήγε εμπροστά ‘τ’. Εστάθεν ένα ζαμάν’ και με το σκύλλον εντάμαέρθεν. Είπε «καλώς ώρισες κιοσέ». Είπε «πολλά μασκαραλόυ’ εποίκες με!». Είπε«(ν)τ’ έποικα σε;»--«(Ν)τό ν’ εποίνες με;». είπεν ο κιοσές. «Το μουλάρ’εψόφεσε, νέ λίρας νε μετζίτια». Είπε «πώς εποίκες ατο;». Είπε «έβαλα ‘το ‘ς σοκατώει το μουλάρ’, άς σ’ οσπίτ’ απέσ’ έξυσα το νερό και εδώκα τοχορτάρ’»--«Αέτσ’» είπε «’κ’ έν’ ν’ εποίνες ατο. Χίτς το νερό ‘ς σο χαβά ξύνουνεμι; Για τ’ εκείνο εψόφεσε». «Ατώρα εκείνο ας αφήνουμε» είπε ο κιοσές. «Πούλησομε αούτο το σκύλλο» Είπεν ατον «’κι πορώ να πουλώ ατο, τ’ εμό το παιδί πάλ’ ατόέν’, ο σκύλλο μ’ πάλ’ ατό έν’». Νέισα ‘ς σα πενήντα λίρας επόλεσε εκείνο το σκυλλίτον κιοσέ. Επήγε ‘ς σο οσπίτ’ ο κιοσές. Η γυναίκα’ τ’ όμον το είδε το σκύλλο,είπε «πάλ’ εκόμπωσε σε». Είπε «(Ν)τό λές, γυναίκα; Αούτο σκύλλο, άντα πάω ‘ς σοχωράφ’, να φτάς το φαεί έτοιμο, να βάλλης α ‘ς σή γούλα ΄θε  και να στείλης μ’ α ‘ς σο χωράφ’ Εμείς χαζίρ’παιδί ούκ’ έχουμε, ατό άς έν’ παιδί μουνα».

    Έναν ημέρα οκιοσές επήγε ‘ς σο χωράφ’. Η γυναίκα εποίκε το φαεί, έβαλεν ατο απέσ’ ‘ς σήνκουφίτσα, εκρέμασεν α ‘ς σου σκυλλί τη γούλα και εντώκε το σκύλλο ας σήν αυλέα.Είπε «έπαρ’ αούτο το φαεί φέρεν α ‘ς σο χωράφ’ ‘ς σον κιοσέ». Επήρε ο σκύλλοτην κουφίτσα, επήγε ‘ς σο κατώει απουκά, εκάτσε εκά, έφαγε όλο το φαεί. Οκιοσές περμέν’ ‘ς σο χωράφ’. Επέμενε πεινασμένος, νέ φαεί νέ τίπο. Έρτε οκιοσές το βράδο. Είπε «καρή, γιατί ‘κ’ έστειλινες με φαεί;» Είπε «Το φαεί εδώκατο σκύλλο και εκάτσε ‘ς σο κατώει επουκά, όλο έφαγε. Κάθαν ημέρα κομπώνει σεεκείνο το παιδί και παίρ’ τα παράδας του κάκ’. Ελήγορα να πάς ‘ς σο παιδί ναπαίρης τα παράδας οπίσ’!».

    Το παιδίεγροίκεσε ο κιοσές να έρται. Είπε τη γυναίκα ‘τ’ «Άς φτάμε ένα μαστορία. Οκιοσές ατώρα να έρται. Έπαρ’ ένα φουσκάλ’, γόμωσον ατο αίμα, κρέμα ‘το ‘ς σηγούλα σ’. Άντα έρται ο κιοσές, εσύ ειπές εμένα, (ν)τό κομπώνεις αθρώπους καιπαίρεις τα παράδας του κάκ’; Εγώ να λέγω εσένα, φύ’ απεμπροστά μ’, επαίρω τομαχαίρ’ κόφτω τη γούλα σ’». Η γυναίκα πάλ’ είπε «Αν επορής, κόψο! Κομπώνεις τσ’αθρώπους, επαίρεις τα παράδας του κάκ’». Εχουγιάστε το παιδί, εσούρωσε τομαχαίρ’ ‘ς σο φουσκάλ’, το αίμα έτρεξε. Είπεν ο κιοσές «η γυναίκα επέθανε!».Εξαπλώθε. Είπε ο κιοσές «λαζίμ (ν)τέιλ ι(ν)τι τα παράδας, εσκότωσε τη γυναίκατου κάκ’». Είπεν το παιδί «εγώ δίγ’ ατένα ψή»--«Πώς να δίς ατενα ψή;» είπεν οκιοσές. Επήγε ας σ’ οσπίτ’ απέσ’ το παιδί επήρε ένα καβάλ’, ερχίνεσε βίλι βίλιβίλι να παίζ’. Η γυναίκα ε(μ)πασλάεψε να σείζ’ τα ποδάρα ‘τ’ς. Είπεν ο κιοσές«φέρ’ και στέκ’ ψή!». Εσκώθε η καρή. Είπεν ο κιοσές ‘ς εκείν’ απάν «Ό,τιεποίκαμε εποίκαμε. Εκόμπωσε με. Όλα χελάλ’ να ίντανε. Έλ’ αούτο το καβάλ’πούλει με». Είπεν ατον «’κι πορώ να δί’ ατο» Είπεν «όσον θέλεις να δίγω σε,δώσ’ μ’ ατο». Είπεν «δώσ’ με εδακόσια λίρας, δίγω σ’ ατο». Επήρε τα εδακόσιαλίρας και εδώκε εκεί το καβάλ.

    Επήγε ‘ς σ’οσπίτ’ ο κιοσές. Είπε η γυναίκα ‘τ’ «(ν)τ’ έποικες;» Είπεν «εγόρασα αούτο τοκαβάλ’ ‘ς σα εδακόσια λίρας». Είπεν η γυναίκα «κρίμας τα παράδας, πάλ’ εκόμπωσεσε!». Είπε «μ’ εμπαίνης ‘ς σο κεφάλ’ μ’, χάθ’ απατουκά!». έσανε εκεί κάμποσανομάτ’ κι άλλο. Είπε την καρή «χτυπώ και σκοτώνω σε, άμε χάθ’!». Είπεν ατονα ηγυναίκα ‘τ’ «κρίμας τα παράδας, να χάμεστε ας σο λιμό!». Εξέγκε το μαχαίρ’ εσούρωσε‘ς σή γούλα ‘τ’ς. Εσκοτώθε η γυναίκα ‘τ’. Είπανε εκείν’ οι αθρωπ’ «(ν)τ’έποικες;». Είπεν ατός «εχ’ κολαϊλούκ’, εγώ αναστέν’ ατενα, δίγ’ ατενα ψή».Εξέγκε το καβάλ, ερχίνεσε το βίλι βίλι. Αμά η γυναίκα ‘κ’ εσκώθε. Είπανε εκείν’οι αθρώπ’ «(ν)τ’ έποικες;». Είπε «εγώ ν’ αναστέν’ ατενα». Πάλ’ ερχίνεσε το βίλιβίλι. Παρά ‘κ’ εποίκε. Εφώναξανε τσοί ζαπτιάδας και εφυλάκωσανε τον κιοσέ.Εγλίτωσε το παιδί ας σου κιοσέ ‘ς σα χέρα. Έφαγε τα παράδας. Τ’ άλογο του παιδίεκόστιξε τον κιοσέ πενατκόσα πενήντα λίρας. Και εγώ έρθα._