R.M.DAWKINS-Παραμύθι 2ο 

  Είνας άρχονταςέβαλεν εβδομήντα εργάτους  ‘ς σο χωράφινατ’. Εδούλεψανε ως το βράδο και το βράδο ερώτεσεν ατς’ ένα λόον. «Τα τρία μικρατούνε τα εννέα γιόξα τα εννέα κρατούνε τα τρία; Αν δίτε την απόκρισι, είστεελεύτεροι, αν ‘κ’ έν , αύριο πα να έρστε δουλεύητε». Έρθανε και το δεύτερο τηνημέρα και παλ’ εδούλεψανε ως το βράδο και το βράδο πάλ’ ‘τοπλάεψε όλους καιπάλ’ ερώτεσε «τα τρία μι κρατούνε τα εννέα γιόξα τα εννέα κρατούνε τα τρία;»Έρθανε και την τρίτην ημέρα και πάλιν ερώτεσεν ατς’. Είνας γέρος εξέβε απ’αναμεσά ‘τουνα και είπε «τα τρία κρατούνε τα εννέα». Ελάλεσε ο άρχοντας το γέροσιμά ‘τ’ . «Εσένα ποίος είπε σε αούτο το λόο και εξήγεσες α;» Ο γέρο είπεν «εγώέξερν’ α ‘το». Ο άρχοντας είπε «Εσύ αν έξερν’ες α, έλεες α εχτές. Να λές μεποίος είπε σ’ α». Ο γέρο είπε «εγώ έχω έναν πατσή, εκείνε είπε μ’ ατο».

    Ο άρχοντας επήγε‘ς σο μαγειρείο, επήρε ένα κουτί τρυπεμένο και είπε «φέρε την πατσή σ’ ναεμπαλίζ’ και φέρη μ’ ατο». Ο γέρο επήρε το κουτί και επήγε ‘ς σ’ οσπίτ’. Λέειτην πατσήν ατ’ «να εμπαλίης αούτο κουτί». Λέει η πατσή «φέρεν ατο τον άρχοντακαι ας κλώθ’ τ’ απέσ’ έξ’ και φέρεν α αμπαλίζ’ ατο». Ο γέρο επήγε ‘ς σονάρχοντα και λέει ατονα «η πατσή μ’ λέι, ας κλώθ’ το κουτί τ’ απέσ’ έξ’ καιφέρεν α, εμπαλίζ’ α». Άρχοντας εγέλασε και έσυρε το κουτί και είπε το γέρο «άμεειπέ την πατσή σ’ άς πάη γλουπίζ’ το χαμαιλέτε και το κιον’ φέρη με». Επήγε ογέρο είπε την πατσήν ατ’ «να πάς γλουπίης το χαμαιλέτε και φέρης το κιόνινατ’». Είπε η πατσή το γέρο «άμε ειπέ τον άρχοντα, άς πάη κόφτ’ το κεφάλιν αθεκαι εγώ γλοπίζ’ α».

    Εψηλάφεσε τηνπατσή να πάη ‘ς σο κονάκιν ατ’. Ο γέρο πάλ’ επήγε εντάμα και είπε ‘ς σήν πατσήο άρχοντας «εγώ να παίρω σε γυναίκα, εσύ να παίρης με μι;». Επήρεν ατεναγυναίκα. Εποίκεν ατενα τεμπίχ’ «Επήρα σε γυναίκα, αμά απ’ εμένα εμπροστά εσύ‘κε να δεβαίνης. Και αν λές λόγο, κρεμίζω σε!». Είπεν η γυναίκα ‘τ’ «αν κρεμίηςμε, ας σ’ οσπίτ’ απέσ’ ό,τι πράμα αγαπώ, να παίρω βγύνω». Εκείνος πάλ’ εδέχτε.

    Έτυχανε εκεί ‘ςσό μέρος δύο συντρόφ’. Ο είνας είχε αρα(μ)πά, ο-γι-άλλο πάλ’ είχε κιστράκ’. Καίσίτ’ επέγινανε ‘ς σό δρόμο, έμενανε ‘ς ένα μέρος. Εκείνο τη νύχτα το κιστράκ’εγέννεσε και το κουλούν’ επήγε ‘ς σήν αραπά απουκά. Εξυπνίγανε οι συντρόφ’ καιείπεν ο είνας «η αρα(μ)πά εγέννεσε α». Ο-γι-άλλο είπε «η αρα(μ)πά κουλούν’γεννά μι; τ’ εμό το κιστράκ’ εγέννεσεν α». Ε(ν)τοούσεψανε, επήγανε ‘ς σόνάρχοντα να κρίν’ ‘ατ’ς. Άρχοντας ‘κ’ ευρέθε ‘ς σ’ οσπίτ’. Ερώτεσε η γυναίκα ‘τ’«(ν)τό (ν)τογά έχητε;» Εκείν’ είπανε «θέλουμε τον άρχοντα». Η γυναίκα πάλ’ είπε«άρχοντας επήγε ‘ς ένα κιομέτ’». Οι συντρόφ’ ερώτεσανε «(ν)τό πράμα έν’». Ηγυναίκα είπε «τ’ οψάρα εξέβανε ας σή θάλασσα και εβόστανε ένα χωράφ’, επήγε ναφτάη κιομέτ’». Καί είπανε ατείν’ «χίτς τ’ οψάρα ας ση θάλασσα εβγύνουνε καιβόσκουντανε χωράφ’;». Ετότες η γυναίκα είπε «χίτς η-γι-αρα(μ)πά κουλούν’ γεννάμι;».

    Έρθεν ο άρχονταςκαι έμαθε την αιτία και εχουγιάστε και εκρέμισεν ατενα. Ετότες είπεν η γυναίκατ’ «πολλά καλό, άμα εμείς είχαμε λόγο, άντα κρεμίης με ας σ’ οσπίτ’ απέσ’ ό,τ’αγαπώ να παίρω κα βγύνω». Είπεν εκείνος πάλ’ «πολλά καλά, ό,τ’ αγαπάς έπαρε καιέβγα». Ετότε η γυναίκα ‘τ’ εγκαλάστεν ατονα και είπεν ατονα «εγώ όλων πολλάεσένα αγαπώ, εσένα να παίρω και βγύνω!». Εγκαλάστε επήρεν ατονα και εδρομάε.Ατός πάλ’ ας τ’ επιάστε ‘ς σό λόγον ατ’, έμενανε εντάμα. Καί γενι(ν)τένεποίκανε τη χαρά εφτά ημέρας και εφτά νύχτας. Έφαγαμε, έπιναμε και ‘ς τέλοςάντα εχωρίγαμε, ο άρχοντας εδώκε μασε (μ)παξίσ’ κάμποσα λίρας. Καί σίτ’άρχουμουνε με τη χαρά, έρθα ‘ς ένα γιοφύρ’ απάν’. Ελίγο πάλ’ έμουνε κεϊφλής. Έκουσαεπουκά ‘ς σό γιοφύρ’ η βοθράκα εποίνε «βράκ! βράκ!». Εγώ εσπαράγα, εθάρρεσαλέγει με «(μ)πράκ! (μ)πράκ!». Εφοβέθα, τα παράδας εκρέμισα και έφυγα.