Παιχνίδια: Μάτικα ή Τσόλτικα, Αρτουρμά, Το γαϊδουράκι, Σβούρα, Γιαζί-τουρά (Κορώνα-γράμματα), Γιουρούσι (Δρόμος ταχύτητας), Σκλαβάκια (Κλεφτουρίτσα), Μήλο φά’ και μη λαλείς, Κοτσό, Πάλη,Πιρτουρπί, Τίπ’ σονοκούστια (Χιονοπόλεμος).

Παιδικές παιδιές: Τα παιδιά, και ιδιαίτερα τα κορίτσια, έπαιζαν πολύ το παιγνίδι Λύντζια(τα Πεντάβολα). Πετούσαν ψηλά 5 πετραδάκια στρογγυλά μεγέθους λεπτοκαρυού. Κατά την πτώση τους οι παίκτες προσπαθούσαν να «αιχμαλωτίσουν»όσο το δυνατόν περισσότερα από τα πετραδάκια πάνω στο πίσω μέρος της παλάμης του χεριού. Αν μερικά από αυτά έπεφταν κάτω, προσπαθούσαν να τα σηκώσουν με τα δάκτυλα του ίδιου χεριού και να τα βάλουν μαζί με τ’ άλλα, χωρίς να πέσει κανένα από τα προηγούμενα.

Άλλο παιχνίδι ομαδικό ήταν το «Τέκ μη’τσούφτ’»(μονά-ζυγά). Έκρυβαν μέσα στη χούφτα τους μερικά φουντούκια και φώναζαν: «τέκ μη’ τσούφτ»(μονά ή ζυγά;). Όποιος πετύχαινε, τά’παιρνε κι όποιος έχανε έδινε άλλα τόσα.

Πολλά ήσαν τα παιγνίδια, στα οποία έπαιρναν μέρος μικροί και μεγάλοι. Παραθέτουμε μερικά από αυτά, για να αναπολούν οι σημερινοί γέροι τα παιδικά και νεανικά τους χρόνια.

Η λινκότσα(τραμπάλα): Τοποθετούσαν χοντρή σανίδα ή κοτρόνα πάνω σε κούτσουρο ή σε πέτρα,έτσι ώστε να ισορροπεί. Καθόντουσαν στις δυο άκρες από ένα ή δυο παιδιά. Η συνέχεια είναι γνωστή. Όσο πιο χοντρό ήταν το κούτσουρο ή η πέτρα, τόσο πιο ψηλά ανεβοκατέβαιναν τα παιδιά πάνω στη σανίδα ή των κοτρόνα.

Η  λαϊστέρα(κούνια): Όταν έκλωθαν σκοινιά από καννάβι στο χειροκίνητο σκοινοποιείο, έδιναν το σκοινί στα παιδιά ή στους έφηβους, για να το «στρώσουν». Έδεναν το σκοινί στο κλωνί δέντρου κι από κάτω έκαναν γερό κόμπο. Καθόντουσαν πάνω στη βάση με τον κόμπο, κρατώντας καλά από τα δύο κατακόρυφα του σκοινιού. Ένας της παρέας έσπρωχνε με φόρα την λαϊστέρα και την άφηνε. Αυτό γινόταν εναλλάξ ανάμεσα στους παίχτες, ώσπου να «στρώσει» καλά το σκοινί, με τον αναβάτη του αιωρούμενο.

Μπίρ τουλούμ μπίρ: Ομαδικός «δρόμος μετ’ εμποδίων».Ένας παίχτης, ύστερα από κλήρωση, στηρίζεται στα χέρια και στα πόδια. Άλλα παιδιά, σε αρκετή απόσταση από αυτόν, παίρνουν θέση το ένα πίσω από το άλλο.Παίρνουν ένα-ένα, φόρα και πηδούν πάνω από το «εμπόδιο». Όποιος άλτης άγγιξε τα πόδια του στο σώμα του «εμποδίου», έχανε και έπαιρνε τη θέση του, για να συνεχιστεί το παιχνίδι με τους άλλους.

Το παιχνίδι αυτό παίζονταν κι αλλιώς. Όλοι οιπαίχτες έπαιρναν θέση, όπως ο πρώτος στο προηγούμενο, σε απόσταση ενός-ενάμισι μέτρου από τον άλλο. Ο Τελευταίος σηκώνεται και αρχίζει το «δρόμο μετ’ εμποδίων», πηδώντας πάνω απ’ όλους, χωρίς, και πάλι, ν’ αγγίξει με τα πόδια του τα σώματα των άλλων. Αφού υπερπηδούσε όλα τα «εμπόδια», έπαιρνε και πάλι την ίδια με την πρώτη θέση μπροστά από τον πρώτο, για να συνεχίζεται το παιχνίδι με όλους και πάλι από την αρχή. Νικητής ήταν εκείνος, που δεν θα άγγιζε με τα πόδια του κανένα σώμα ή θα είχε τις λιγότερες «απώλειες».

Είναι φανερό, ότι για να παιχτούν τα παιχνίδια αυτά, έπρεπε κάποιος να «κάτσει» ή να φυλάει πρώτος. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιούσαν και τα παρακάτω στιχάκια, που ήταν ξέχωρα αγαπημένο παιχνίδι των παιδιών.

Καθόντουσαν οι παίχτες γύρω-γύρω και έβαζαν τα δάχτυλά τους πάνω στο γόνατο εκείνου που θα απάγγελνε τα στιχάκια. Ο εκφωνητής απάγγελνε τα στιχάκια συλλαβιστά, χτυπώντας με το δάχτυλο κάθε φορά πάνω στα δάχτυλα των άλλων. Στο δάχτυλο, που έπεφτε η τελευταία συλλαβή, διπλωνόταν κατάλληλα, για να συνεχιστεί το παιχνίδι με τα υπόλοιπα δάχτυλα όλων. Το τελευταίο δάχτυλο, με την τελευταία συλλαβή, ήταν ο «δικασμένος», που θα«φύλαγε» πρώτος.

Το παιχνίδι λεγόταν «Τίμη-τίμη» και είχε τα εξής στιχάκια:

«Τίμη, τίμη τον αητόν,                                  

τον αητόν τον σταυραητόν.                                

Κρούω παίρω το καντάρ’                                  

και φιλώ το καλαμάρ’.                                     

-Καλαμάρι, τι θέλεις;                                       

-Θέλω κόκκινο αυγό,                                      

να πουλιάζω τα πουλία μ’                                 

και να βγαίνω σήν ελαία,

να σχωρώ τον βασιλέα

και καταπατώ τα’ αχάντια

και μαραίνω τα χορτάρα

Ο Γιαννίκο κι η Μαρίτσα

όριαζαν ένα αρνόπο,

εκυλίε λαλατσόπον

κι έρθεν έβρε με σ’ αντσόπο μ’                        

Έβγα σό χρυσό ποδάρ’».

Πολύ συνηθισμένο ήταν και το άλλο παιχνίδι με τα παρακάτω στιχάκια:

«Έλι, μέλι κερασί,

τζίμτζικάτο πετασί,

αλαπός,κιλιπός

τάτσι,κούτσι, τσιμινκίρι

τσά-κα-το».

Πάπουλα ή μάνα: Το σημερινό παιχνίδι «Κρυφτούλης». Όποιος φύλαγε λεγόταν μάνα.

Το προβατοκούλαντσο (σε άλλα μέρη του Πόντου λεγόταν κατακλάν). Ο παίχτης ακουμπάει το κεφάλι του στο έδαφος, με τους γλουτούς υψωμένους. Μ’ ένα θεαματικό σάλτο βρίσκεται ανάσκελα. Το παιχνίδι-αγώνισμα ήταν ατομικό στην εκτέλεση, έπαιρναν όμως μέρος πολλά παιδιά και απέβλεπε στο ποιος θα έκανε τις περισσότερες και γρηγορότερες κουτρουβάλες.

Άλλο παιχνίδι (δεναναφέρεται το όνομά του, σημ.επιμ.) ήταν το εξής: Δύο παιδιά σκύβουν και ακουμπούν τους πισινούς τους κολλητά και στηρίζουν τα χέρια τους στα γόνατά τους. Το ίδιο κάνουν άλλα δύο παιδιά, που μαζί με τα άλλα δύο σχηματίζουνσταυρό. Τέσσερα άλλα παιδιά, παίρνουν φόρα και πλησιάζουν τα «διασταυρωμένα»τέσσερα παιδιά. Υπολογίζουν την απόσταση κι όταν φτάσουν στο σημείο «βολής»,παίρνουν τόσες τούμπες, ώστε να βρεθούν όρθιοι δίπλα στα κεφάλια των σκυμμένωνπαιδιών. Αν κάποιο από τα παιδιά αυτά δεν καταφέρνει να βρεθεί όρθιο, αν δηλαδή μείνει ανάσκελα δίπλα στα κεφάλια των σκυμμένων, χάνει η ομάδα του και παίρνει τη θέση των πρώτων τεσσάρων παιδιών, και το παιχνίδι συνεχίζεται.

Η  αλυσίδα: Μπαίνουν τα παιδιά στη γραμμή κυκλικά βαστώντας γερά ο ένας το χέρι του άλλου, σαν αλυσίδα. Σε απόσταση δέκα μέτρων περίπου απέναντι από αυτήν είναι παραταγμένη, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο,δεύτερη ομάδα. Από την ομάδα, που θα ευνοήσει ο κλήρος, βγαίνει ένα παιδί, ορμά με φόρα, για να σπάσει την αλυσίδα, όπου νομίζει ότι μπορεί. Αν το κατορθώσει,παίρνει το παιδί που είναι πρώτο από δεξιά και γυρίζει στην ομάδα του. Αν δεν μπορεί, μένει εκεί κι αυτός. Το ίδιο γίνεται και με τα παιδιά της άλλης ομάδας,ώσπου να νικήσει η ισχυρότερη.

Η  χαμελέτε (μύλος): Δύο παιδιά ισόβαρα κρατούν τα χέρια τους τεντωμένα με τα δάχτυλα των ποδιών ενωμένα.Περιστρέφονται όσο μπορούν πιο γρήγορα. Εκείνος που ζαλίζεται ή αφήνει το χέρι του άλλου χάνει.